Άλντους Χάξλεϊ vs Τζορτζ Όργουελ

Τελικά ποιος είχε δίκιο; Ο Χάξλεϊ που περιέγραψε την υποταγή μέσωι της ηδονής ή ο Όργουελ που την όρισε ως το αποτέλεσμα του φόβου; Μήπως το σημερινό παγκόσμιο πείραμα κοινωνικής μηχανικής συνδυάζει και τις 2 μεθόδους; Ή ακολουθούνται, εναλλάξ, αναλόγως τις περιστάσεις;

Η δυτική κοινωνία χαρακτηρίζεται, κατά βάσιν, από το ιδιαίτερο γνώρισμα ενός κενού καταναλωτικού προτύπου, που στοχεύει στην αδρανοποίηση των αντανακλαστικών. Συγκεκριμένα, η τακτική της χειραγώγησης εστιάζεται στην πρακτική των πάσης φύσεως απολαύσεων, ώστε να κρατήσει τους ανθρώπους προσκολλημένους σε αυτές, με σκοπό να τους αποπροσανατολίσει από την πραγματικότητα. Στην ουσία εγκλωβίζει τον κόσμο σε ένα ιδιόμορφο Matrix, προσφέροντάς του μία μαγική εικόνα φενάκης. Το αποτέλεσμα είναι να μετατραπεί ο άλλοτε υπεύθυνος πολίτης σε ένα ον με καθοδηγούμενη σκέψη και κρίση, καίτοι έχει την εντύπωση ότι δρα αυτοβούλως. Αυτό έχει ως συνέπεια τη γέννηση ενός νέου είδους ανθρώπου μετά τον Homo Sapiens: Tον Homo Catanaloticous, την επίσημη ονομασία του Μαζανθρώπου-Καταναλανθρώπου ως το κορυφαίο υποπροϊόν των πολυεθνικών και των τραπεζών.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα από το 2008 και μετά, φαίνεται πως έχουν αρχίσει να αλλάζουν τα πράγματα. Η τεχνητά απατηλή δημόσια σφαίρα, στην οποία ζούσε η Δύση τις τελευταίες δεκαετίες, παρουσιάζει ρωγμές, απειλώντας, με την κατάρρευσή της, την επίπλαστη ευτυχία μας. Η αιτία αυτού έχει ονοματεπώνυμο: Αποκαλείται Οικονομική Κρίση, η οποία εντάσσεται στο κύμα της θεωρίας Κοντράτιεφ, που αναφέρεται στα διαρκή σκαμπανεβάσματα (ανάπτυξη, ύφεση) του καπιταλισμού. Το δυστύχημα ήταν πως χρειαζόντουσαν ένα πειραματόζωο για την εφαρμογή της μεθόδου Όργουελ «Σοκ και Δέος», η οποία έπαιρνε σειρά` Έτσι βρέθηκε η Ελλάδα. 

Αυτό το οποίο παρακολουθούμε στη χώρα μας τα τελευταία 3 χρόνια είναι να παίζεται περίτεχνα το παιχνίδι της αγωνίας και του φόβου στους πολίτες της, με περισσή αναισχυντία θα έλεγα. Δυστυχώς, αυτό κατέστη δυνατόν, αφού πρώτα μας υποδούλωσαν μέσωι της ηδονής του υπερκαταναλωτισμού.

Επομένως, θεωρώ ότι αμφότερα τα μοντέλα Χάξλεϊ και Όργουελ εξυπηρετούν τον βασικό σκοπό της κυρίαρχης ελίτ, ανάλογα με τις συνθήκες κάθε εποχής. πρόκειται για τη γνωστή ρήση περί "μαστιγίου και καρότου" με απώτερο στόχο να έχουν πάντα υπό τον έλεγχό τους τα πολυάριθμα υποζύγια των μη εχόντων. Δηλαδή εμάς.